Opis
Cechy charakterystyczne Pęcherznicy
Pęcherznica (Physоcarpus) - rodzaj tracących liście na zimę ozdobnych krzewów wchodzący w skład rodziny różowatych (Rоsaceae). W środowisku naturalnym rośliny te występują w Ameryce Północnej i Azji Wschodniej, a w uszlachetnionym stanie, dzięki swojej niewybredności, są uprawiane powszechnie.
Łacińska oraz rosyjska nazwy rośliny wskazują na jej szczególne owoce, które są podobne do pęcherzyków.
Średnia wysokość krzewu wynosi 2-3 metry, istnieją jednak karłowate odmiany, nieprzekraczające jednego metra. Pęcherznica jest rośliną dekoracyjną nie tylko w czasie kwitnienia, lecz również przez cały sezon. Jej duże i ząbkowane liście w zależności od gatunku wyróżniają się różnorodnym ubarwieniem: zielonym, złocistym, purpurowym. Kora na gałęziach jest niezwykle łuszcząca się, co tworzy jeszcze większą atrakcyjność. Kwiaty są nieduże (około 1,3 cm średnicy) z reguły białego lub różowego ubarwienia , zebrane w baldachowate kwiatostany. Kwitnienie występuje na początku lub w połowie lata przez 3-4 tygodnie. Owoc przedstawia sobą wzdęty mieszek, który wygląda również bardzo ozdobnie, ponieważ w czasie dojrzewania najpierw nabywa czerwonawe ubarwienie, a następnie - terakotowe.
Rodzaj liczy około 15 gatunków, jednak w architekturze krajobrazu wykorzystywane są tylko dwa:
Pęcherznica amurska (Physоcarpus amurеnsis) - osiąga 3 metry wysokości, wyróżnia się kulistą koroną, 3-5-klapowymi liśćmi, które z górnej strony mają nasycono zielone ubarwienie, a od spodu - szarawe, i drobnymi białymi kwiatami, zebranymi w baldachowate kwiatostany. Wśród ogrodników-amatorów popularne są następujące odmiany: «Lutеus» (latem liście mają złociste ubarwienie, a jesienią robią się brązowe), «Aureоmarginata» (o złocistym obramowaniu na liściach), «Nаna» (niski krzew o jaskrawo-zielonych liściach);
Pęcherznica kalinolistna (Physоcarpus оpulifolius) - wyrasta do 3 metrów wysokości i charakteryzuje się kulistą koroną, zwisającymi gałęziami, ząbkowanymi liśćmi okrągłego kształtu, niedużymi kwiatami białego lub różowego ubarwienia i pięknymi owocami, zmieniającymi swój kolor. Ten gatunek również ma odmiany różniące się ubarwieniem liści: «Dart's Gold» (o jaskrawożółtych liściach przez cały sezon), «Purpureus» (o purpurowych liściach), «Aureus» (wiosną i jesienią liście są żółto-pomarańczowe, a latem - zielonkawe), «Red Baron» (o liściach nasycono-czerwonego ubarwienia), «Summer Winе» (o bordowych liściach, nabywających zielone ubarwienie letnią porą). Należy zauważyć, że potocznie Pęcherznica kalinolistna dość często błędnie nazywana jest wiązówką i Tawułą kalinolistną, jednak to trzy różne rośliny, chociaż są one krewnymi.
W ogrodowo-parkowej uprawie Pęcherznica dobrze wygląda tak w pojedynczych, jak i grupowych nasadzeniach. Niskie odmiany są uprawiane przeważnie w ogrodach skalnych i ogrodach japońskich. Również bardzo atrakcyjne są żywopłoty z tej rośliny.
Sekrety udanej uprawy Pęcherznicy
Ten krzew jest niewymagający do gleb (nie podobają się jemu tylko wapniste ziemie), może dobrze rozwijać się w cieniu i jest odporny na suszę i mrozy, jednak nie znosi nadmiernego nawilżenia i zastoju wody, dlatego potrzebuje dobry drenaż.
Pęcherznica bez problemów znosi zanieczyszczenie powietrza gazami, co pozwala uprawiać ją wzdłuż dróg oraz w metropoliach.
Odmiany o jaskrawym ubarwieniu liści zaleca się wysadzać w słonecznych miejscach, ponieważ w cieniu piękno purpurowych i złocistych odcieni nie może przejawić się w pełnej mierze.
Suchą porą, roślinę należy umiarkowanie podlewać, przeciętnie dwa razy w tygodniu. Ilość wody zależy od klimatu i typu ziemi. Także należy spulchniać glebę na głębokość do 5 cm i usuwać chwasty. Jeśli Pęcherznica rośnie na zubożonych glebach, wiosną i jesienią zaleca się wprowadzać nawozy kompleksowe.
Pęcherznica rośnie szybko (dodając około 30 cm rocznie), dlatego, żeby krzew był bujny i miał piękny kształt, zaleca się corocznie (lepiej wiosną) przycinać gałęzie, dotyczy to szczególnie młodych roślin. Niewątpliwym plusem tego ozdobnego krzewu jest dobra zimotrwałość, osłona na zimę jest potrzebna tylko młodym roślinom.
W ogrodzie Pęcherznicę najlepiej jest uprawiać z sadzonki z zamkniętym systemem korzeniowym. Przeważnie takie rośliny są sprzedawane w specjalnych kontenerach. Sadzenie wykonujemy późną wiosną, latem lub wczesną jesienią. Przy tym należy wykopać dół o rozmiarze 50х50 cm, na dno nasypać drenaż, ostrożnie wyjąć sadzonkę z kontenera, nie uszkadzając korzeni, i posadzić ją w dole, przysypując urodzajną glebą (najlepiej nadaje się mieszanina ziemi darniowej, torfu i piasku). Roślinę należy zagłębić nie więcej niż na 5 cm. Następnie sadzonkę trzeba obficie podlać i zaściółkować pięciocentymetrową warstwą torfu.
Pęcherznicę można rozmnażać z nasion, poprzez sadzonkowanie, podział krzewu i odkłady. Nasiona wysiewa się przed zimą lub wiosną - po uprzedniej stratyfikacji w ciągu miesiącu. Jednak rozmnażanie z nasion jest wykorzystywane rzadko, ponieważ liście tylko niektórych roślin nabywają jaskrawe złociste lub bordowe ubarwienie, w pozostałych kolor «rozmywa się» albo jest wyłącznie zielonego odcienia.
Aby rozmnożyć Pęcherznicę poprzez odkłady, trzeba wczesną wiosną ze skrajnego i obowiązkowo zdrowego pędu usunąć liście (oprócz wierzchołkowych) i przypiąć go do ziemi w niedużym dołu, na przykład, drewnianymi skoblami. Dla skutecznego zakorzenienia się odkładów niezbędne jest odpowiednie terminowe podlewanie, szczególnie w suchą pogodę. Jesienią odkłady oddziela się od rośliny macierzystej i osłania na zimę.
Znacznie częściej stosuje się sadzonkowanie. Zielone sadzonki bieżącego roku nacina się latem, zanurza w stymulatorze wzrostu i zakorzenia w cienistym miejscu z urodzajną glebą. Lepiej robić to w szklarni, niż w otwartym gruncie, ponieważ zimą młode rośliny mogą podmarznąć. Sadzonki należy regularnie podlewać i periodycznie wietrzyć. Wiosną następnego roku rośliny przesadza się na stałe miejsce, utrzymując odległość około dwóch metrów pomiędzy krzewami.
Ewentualne trudności
Chociaż Pęcherznica jest dość odporna na różne choroby, przy nadmiernym nawilżeniu może być zaatakowana przez mącznika (choroba grzybowa, dla której charakterystyczne jest pojawienie się szarych plam na pędach). W tym wypadku należy znormalizować podlewanie, a bardzo zarażone pędy obrobić fungicydami.
Przy niedoborze w glebie substancji odżywczych może rozwinąć się chloroza.
Czasem na krzewie pojawiają się liście-chimery (mozaicyzm). Ten proces nie jest chorobą. Już w następnym roku ubarwienie liści rośliny znów będzie równomierne.
