Делитесь фотографиями,
задавайте вопросы,
рассказывайте о своем саде

Rośliny domowe Echinokaktus

Udostępnić

Opis

Cechy charakterystyczne Echinokaktusa

Echinokaktus (Echinocactus) - rodzaj kulistych sukulentów z rodziny kaktusowatych (Cactaceae). Sukulentami nazywa się rośliny, które posiadają specjalne tkanki do przechowywania wilgoci, ponieważ z reguły występują w suchym klimacie. Rozróżniamy sukulenty liściowe i łodygowe (w których liście uległy całkowitej redukcji). W przeważającej większości gatunków, które są przypisane przez istniejącą klasyfikację botaniczną do rodziny kaktusów, są sukulentami łodygowymi.

Nie było i nie ma wspólnej opinii co do liczebności tego rodzaju:

- Słownik encyklopedyczny Brockhausa i Efrona w tomie XLI (półtom 81, 1904 rok) mówił o 200 gatunkach dziko występujących tu i tam na terenach Nowego Świata od południowego zachodu Stanów Zjednoczonych do Brazylii;

- Wielka Encyklopedia Radziecka wolała komisarskie surowe ograniczenie: «około 10 gatunków»;

- strona internetowa GREENINFO.RU jest maksymalnie skąpa: «ilość gatunków - 6»;

- autorytatywna strona internetowa GRIN (szczegóły o niej są podane w artykule «Szeflera») włączyła do swojego spisu 64 gatunki;

- «Wikipedia» wypowiada się wymijająco: «na przykład 12 gatunków» - i ogranicza ich naturalny areał subtropikalnymi pustyniami Meksyku i Stanów Zjednoczonych (wśród nich oddzielnie jest wymieniona Mojave, która stała się bardzo znana dzięki pisarzom i producentom filmowym).

Jeże nie występują ani w Ameryce Północnej, ani w Ameryce Południowej, jednak Echinokaktus nazywany jest także «Jeżowym kaktusem». Dlaczego? - Ze względu na duże kule najeżone igłami we wszystkich kierunkach są bardzo podobne do jeży (greckie słowo «echinos» oznacza po polsku «jeż»).

Wśród mnóstwa wielbicieli egzotycznej zieleni pokojowej najbardziej popularny jest Echinokaktus Grusona (Echinocactus grusonii). Niemiecki naukowiec, wynalazca i przemysłowiec Hermann Gruson, który żył w XIX wieku, posiadał kolekcję kaktusów, która słynęła w tamtym okresie statusem największej w całej Europie, i podarował ją miastu Magdeburgu. Nazwisko tego poczciwca utrwalono jeszcze nazwą całego rodzaju kaktusów - Grusonia (Grusonia) liczącego 17 gatunków.

Echinokaktus Grusona pochodzi z centralnego Meksyku. Może osiągać 80 centymetrów szerokości, a wysokości - 130, «hodować» sobie żebra w ilości, przekraczającej trzydzieści, i twarde kolczaste bursztynowo-żółtawe ciernie do 5 centymetrów długości, oraz żółte (czasem różowe) kwiaty o wielkości do 6 centymetrów, przez co doskonale i w całości potwierdza swoje anglojęzyczne przydomki, takie jak «Golden barrel» (= «Złota beczka»), «Golden ball» (= «Złota piłka»), «Mother-in-law's cushion» (= «Teściowa poduszka»). Kwitnie latem, tylko będąc dorosłym, i nie bardzo często, za to przez okrągły rok «nosi koronę» ze złocistych mechatych włosków. Na łodyżce każdego kwiatu tworzy się łuskowaty owoc z czarnymi nasionami.

Sekrety udanej uprawy Echinokaktusa

Roślina jest bardzo przychylna dobremu (jasnemu) oświetleniu. Nie ma potrzeby osłaniać (zacieniać) ją przed bezpośrednimi promieniami słonecznymi. Śmiało można korzystać z południowego lub zachodniego parapetu, tylko nie od razu po obowiązkowym zimowaniu (październik-kwiecień), które powinno być chłodne (patrz niżej).

W okresie wzrostu (w przybliżeniu do połowy sierpnia, lepiej w godzinach wieczornych) potrzebne jest obfite podlewanie, ale nie nadmierne. Innymi słowami: nie pozwalajcie bryle ziemi wysychać, ale i nadmiernie jej nie nawilżajcie. Następnie stopniowo zmniejszając objętość płynu aż do zera przed październikiem. Zimą gleba powinna być całkowicie sucha, inaczej w «wychowance» zacznie gnić szyjka korzeniowa. Można podlewać (z najwyższą ostrożnością), nie częściej niż raz na 7-10 dni), tylko jeśli temperatura w pomieszczeniu przekracza 15°C. Pilnować, żeby woda w żadnym razie nie trafiała na łodygę (może ona przeniknąć do mikropęknięć na niej i wywołać ogniska gnicia).

Echinokaktus jest odporny na suchość otaczającego powietrza, jednak nie będzie sprzeciwiać się regularnym opryskiwaniom ciepłą wodą.

Najbardziej odpowiednie warunki termiczne: latem pożądany jest upał, słońce, świeże powietrze, czyste niebo nad «koroną» (stosunkowo ostre różnice temperatur między dniem i nocą nie są straszne), zimą - 8-12°C (maksymalnie dopuszczalna minimalna - plus 5°C). Zimującemu na parapecie w nieogrzewanym pomieszczeniu, starać się nie dopuścić do wyziębienia korzeni - stosując podstawkę pod doniczkę.

Od końca wiosny do połowy lata zasilamy regularnie i obficie specjalnym nawozem dla kaktusów. Od sierpnia ograniczamy je, przygotowując «ulubieńca» do okresu całkowitego spoczynku. Od marca powoli wznawiamy. Pożytecznie jest czasem podawać Echinokaktusowi słaby roztwór mineralnych kompleksowych nawozów.

Co do przesadzania to niektórzy specjaliści zalecają w miarę możliwości wstrzymywać się, motywując to nadmierną łamliwością korzeni. Ale przecież z czasem zaczną one wychodzić «na świeże powietrze» z otworu odpływowego, w tym wypadku zatroszczyć się o przesadzenie jednak trzeba będzie koniecznie. Zalecane jest wykonanie go wiosną (młode egzemplarze - corocznie lub co 2 lata, dorosłe - wraz z pojawieniem się potrzeby, to znaczy co 4-5 lat). W szerokim naczyniu trzeba stworzyć dobry drenaż. Należy przygotować słabo kwaśną (pH = 5,0-6,0) mieszaninę, która będzie dobrze przepuszczać wodę, z ziemi darniowej, liściowej, torfowej, grubego piasku (w proporcji 2 : 1 : 1 : 1). Nie zabrania się dodać niedużej ilości kompostu i ceglanego kruszywa. Jeśli chcemy mieć bardziej potężne ciernie, dodajemy (w objętościowej ilości 3-5%) wapń w postaci starego wapna lub skorupki jajka. Na koniec obsypujemy szyjkę korzeniową piaskiem. Przez powierzchnię podłoża powinno jeszcze bez trudu docierać do korzeni świeże powietrze, dla tego sporadycznie i ostrożnie je spulchniamy, starając się nie zahaczyć korzeni.

Rozmnażamy Echinokaktus tylko przez nasiona. Co bynajmniej wcale nie jest proste: każdej siewce będzie potrzebne pikowanie, to znaczy planowo- zmierzone uszkodzenie systemu korzeniowego (usunięcie końca głównego korzenia) w celu jego pobudzenia do rozgałęzienia.

Teoretycznie nie ma potrzeby regularnego przycinania igieł lub ukrytych w nich łodyg. Praktycznie może zdarzyć się konieczność obcięcia chorej części rośliny, po czym trzeba posypać cięcie siarką.

Ewentualne trudności

Należy pamiętać i przestrzegać ogólną zasadę dla kaktusów: lepiej nie dolać niż przelać. Jeśli podlewamy Echinokaktus zbyt często - to zacznie go «pożerać» czarna zgnilizna. Te same nieszczęście zdarzy się, jeśli będziemy go hodować w doniczce bez drenażu.

Przeciwnie (ostry brak wilgoci) zmarszczy łodygę, pozbawi ją zarysów zaokrąglonego piękna, tak przyjemnego dla oczu.

Pracę z jakimkolwiek kaktusem zaleca się w grubych rękawiczkach ochronnych, ukłucie może nie tylko boleć, ale grozi też infekcją.

Kaktusy nie znoszą sąsiedztwa z fiołkami, ponieważ pyłek tych ostatnich jest szkodliwy dla «miłych jeżyków».

Czerwce mączyste usuwamy wilgotnym tamponem. Jeśli porażenie jest mocne, to codziennie obrabiamy roślinę insektycydem.

Przędziorkowate roztocze likwidujemy, opryskując «męczennika» albo roztworem tytoniowym z zielonym mydłem, albo mocnym wyciągiem z rumianku, lub insektycydem. 2-3 godziny po tym obmywamy Echinokaktus ciepłą wodą.

Tarczniki i miseczniki niszczymy stosując tą samą mydlano-tytoniową truciznę dodając do niej trochę nafty. Uzupełniamy «atak chemiczny» starannym zeskrobywaniem (przy pomocy szczoteczki do zębów) osłonek, pod którymi rozwijają się larwy.

Udostępnić
Лучшие заметки от Ваших единомышленников
Делитесь фотографиями, задавайте вопросы, рассказывайте о своем саде
Самсон
Морковь
Хранится до мая!