Делитесь фотографиями,
задавайте вопросы,
рассказывайте о своем саде

Rośliny domowe Hebe

Udostępnić

Opis

Cechy charakterystyczne Hebe

Hebe (Hebe) - rodzaj wiecznie zielonych roślin z półkuli południowej. «Ojcowizna» ich jest (od wschodu na zachód):

- na wyspach Falklandach (Malwinach) Atlantyku;

- w Ameryce Południowej;

- w Polinezji Francuskiej na wyspie Rapa (jedyny gatunek - Hebe rapensis, więcej nigdzie nie występuje);

- w archipelagu Kermadec na wyspie Raoul (do Czerwonej Księgi wpisany jest gatunek Hebe breviracemosa, też endemit);

- w Nowej Zelandii. Na terytoriach tego kraju odkryto wszystkie pozostałe gatunki Hebe (je w sumie do rodzaju zalicza się czy to 100, czy to 140);

- w Australii (łącznie z wyspą Tasmania);

- na wyspie Nowa Gwinea.

Nazwa rodzaju została zaczerpnięta przez botaników, którzy odkryli i opisali jego przedstawicieli w XIX wieku, od bogini młodości Hebe z starogreckiego panteonu. Pierwszy wariant jej imienia po rosyjsku wymawia się z akcentem na pierwszym «e», drugi -na drugim «e». Prawdopodobnie, dlatego oba warianty akcentu możliwe są też w wyrazie «Hebe». Zresztą, w języku rosyjskim dość często bezpośrednio zastępuje się wyrazem «Geba»:

-Нebe speciosa - wysoka, o dużych liściach - na wybrzeżach czarnomorskich uprawiana bądź co bądź od dość dawna, a w pasie środkowym Rosji niestety nie zimuje;

- Нebe vemicosa przyciąga błyszczącymi liśćmi;

-Нebe subalpina wyróżnia się jasnozielonym ubarwieniem liści...

Klasyfikatorzy wydzielili rodzaj Hebe w 1921 roku, wcześniej zaliczali wszystkie jego obecne «córki» do rodzaju Przetacznik (Veronica, z akcentem na «o»), odnosząc ten rodzaj do rodziny przetacznikowatych (Veronicaceae) lub do rodziny trędownikowatych (Scrophulariaceae). Dalsze badania na przełomie XX i XXI wieku skłoniły naukowców do przeniesienia rodzaju Przetacznik, i rodzaju Hebe do rodziny babkowatych (Plantaginaceae). Nie wszystkim jest to wiadome, i wiele źródeł twierdzi jeszcze, że rodzaj Hebe należy do rodziny trędownikowatych.

Gatunkom Hebe właściwa jest duża różnorodność. Wśród nich są i drzewa (o wysokości do 7 metrów), i karłowate krzewy, na przykład:

-Hebe epacridea - do 10 centymetrów;
-Hebe pinguifolia - do 15 centymetrów;
- Hebe Buchanana (Hebe buchananii) - do 30 centymetrów;
-Hebe diosmifolia i Hebe macrantha - do 50 centymetrów;
-Hebe albicans, Hebe topiaria, Hebe recurva - do 60 centymetrów...

W uszlachetnionych formach znacznie zmieniły swój wzrost takie gatunki, jak:

- Hebe cupressoides. Odmiana «Boughton Dome» rośnie wolno, jest zdolna osiągnąć 30 centymetrów wysokości (czasem więcej). Odmiana «Golden Dome» o jaskrawym brązowym ubarwieniu też jest powolna i jeszcze mniej wysoka (23 centymetrów);
-Hebe buxifolia. W środowisku naturalnym jest zdolna «wyciągnąć się» w górę o 1,5 metra, a pokojowe odmiany nie przekraczają 40-50 centymetrów;
- Hebe pinguifolia, odmiana «Sutherlandii», może wysokością dosięgnąć do 40 centymetrów (ale brązowe łodygi z reguły pochylają się, wskutek czego sylwetka rośliny jest nieco niżej)...

Liście Hebe są rozmieszczone krzyżowo, bywają:

- oszczepowate, odwrotnie-jajowate, owalne, owalno-zaostrzone, podłużne, trójkątne, wąskie (wierzbopodobne, lancetowate), wąsko-owalne, łuskowate, szerokoeliptyczne;
- mięsiste i cienkie;
- błyszczące i skórzaste;
- niebieskawo-szare, żółtozielone, zielone, szarawozielone, szarawe, sino-szare, sine, niebieskawe, ciemnozielone;
- o gładkich (jednolitych) brzegach a także rozciętych lub ząbkowanych;
- o białej (kremowej) lub czerwonawej obwódce na brzegach...

W niektórych gatunkach listki są na tyle malutkie i ściśle przyciśnięte do gałęzi, że cały wygląd wydaje się właściwym raczej drzewku iglastego gatunku.

Hebe ozdabiają się kwiatami z reguły w ciepłych porach roku - od początku lata do jesieni. W czasie kwitnienia pożądane jest umieszczać je na świeżym powietrzu. Korony kwiatów zwykle składają się z czterech płatków. Gama ubarwienia jest bardzo, bardzo szeroka:

- białe (w Hebe darwiniana, w Hebe dieffenbachii, w Hebe kirkii, w Hebe parvifolia, w Hebe lycopodioides, w Hebe rakaiensis i szeregu innych gatunków);
- białe lub blado różowe z niebieskimi kropkami (w Hebe anomala, znanej również jako Hebe odora);
- białe lub różowo-białe (w Hebe petriei);
- białe lub ciemnoliliowe (w Hebe laevis);
- białe o liliowej obwódce lub fioletowe (w Hebe salicifolia);
- białe o liliowych kropkach (w Hebe angustifolia);
- białe o różowo-purpurowych liniach (w Hebe catarractae);
- białe o fioletowych kropkach (w Hebe andersonii);
- blado liliowe (w Hebe diosmifolia i Hebe breviracemosa);
- blado purpurowe (w Hebe townsonii);
- niebieskie lub blado purpurowe (w Hebe cupressoides);
- czerwone lub fioletowe (w Нebe speciosa);
- lawendowe (w Hebe hulkeana i Hebe vernicosa);
- liliowe (w Hebe gracillima);
- różowe (w Hebe carnea, w Hebe glaucophylla);
- ciemnopurpurowe (w Hebe speciosa);
- ciemnoniebieskie (w Hebe pimeleoides);
- ciemnofioletowe (w Hebe macrocarpa)...

Kwiaty najczęściej są drobne, ale nie pojedyncze, a są zebrane w kwiatostany - przeważnie grona wierzchołkowe są długości od 2,5 do 20 centymetrów. Bywają kłosy, wiechy, płaskie kwiatostany...

Tak więc, wiadomo że: Matka-Natura nie powstrzymywała własnej wyobraźni obdarzając wyglądem absolutnie wszystkie gatunki Hebe. Jednak tymczasem tylko trzy z nich trwale «urządziły się» w kategorii znanych i uprawianych przez hodowców kwiatów: Нebe speciosa, Hebe cupressoides i Нebe andersonii, którą polecają uprawiać przeważnie w oranżeriach i/lub ogrodach zimowych. Oprócz tego, należy wiedzieć i brać pod uwagę że: pod nazwą «Hebe Andersona» do sprzedaży trafia duża ilość odmian hybrydowych- w szczególności, pokojowe «Cookiana» i «La Reine» (kwiaty są całkiem białe), «Evelyn» i «La Seduisante» (kwiaty są karminowo-czerwone lub ciemnoniebieskie), ogrodowa «Variegata» (liście są biało-żółto-zielone)...

Sekrety udanej uprawy Hebe

Jest światłolubna, ale w upalne letnie dni rozsądnie będzie zacienić ją przed bezpośrednimi promieniami słonecznymi, aby uniknąć oparzeń. Jeśli chcecie obejść się bez zacienienia - od wczesnej wiosny powoli, stopniowo przyzwyczajajcie «wychowankę» do słońca. Od października do końca lutego zapewnijcie jej okres spoczynku w chłodzie, nie dopuszczając do wzrostu przy krótkich dniach świetlnych. Jeśli jednak zaczęła ona rosnąć -potrzebne będzie doświetlenie. W każdym sezonie należy znaleźć i podtrzymywać kompromis spełniający dwa wymagania: 1) jasne natężenie oświetlenia (3000-3900 luksów); 2) umiarkowana temperatura (20-22°C latem, 6-8°C zimą). W zbyt ciepłym pomieszczeniu Hebe może zrzucić liście, oraz pąki kwiatowe.

Uważa się, że dla niej obojętna jest względna wilgotności otaczającego powietrza, jeśli jednak latem rozgrzewa się ono powyżej granicy wskazanej w poprzednim ustępie, - opryskujcie ją częściej. Być może, pożytecznym okaże się, przeniesienie doniczki (lub pojemnika) z Hebe na przewiewny balkon lub do takiego zakątka ogrodu, gdzie będzie czuć się dość dobrze.

Uwielbia wilgoć, i dlatego latem potrzebne jest dla niej obfite podlewanie. Ograniczajcie i róbcie go rzadziej z nadejściem jesieni i chłodów, а zimą orientujcie się według podsychania podłoża, które oceniajcie dotykiem. Do zastoju wody w korzeniach dopuszczać nie można - koniecznie zróbcie w naczyniu drenaż.

Gleba dla Hebe powinna być głęboka, lekka i pulchna (ciężka ścisła glina w żaden sposób nie nadaje się). Przygotujcie ją według przepisu: ziemia darniowa, liściowa, torfowa, piasek, zmieszane w stosunku 2 : 4 : 2 : 1. Można dodać kawałeczki węgla brzozowego i drobny keramzyt. Sprawdźcie kwasowość (pożądane pH = 5,0-7,0).

Wykonując wiosną przesadzenie możecie spróbować inne mieszaniny gleby, prostsze (trójskładnikowe):
-ziemia darniowa, liściowa, piasek (1 : 3 : 1);
-ziemia liściowa, gliniasta, piasek (1 : 2 : 1).
Młode egzemplarze (w wieku do 3 lat włącznie) przesadzajcie corocznie, a dorosłe - co 2 lata.

Zasady zasilania nawozem nie są skomplikowane: zaopatrzcie się w nawóz płynny dla ozdobno-kwitnących roślin i stosujcie go od kwietnia do końca września co 2 tygodnie lub nieco częściej - 1 raz na 10 dni. (Uprzednio upewnijcie się, przeczytawszy etykietę, że w składzie nie ma soli wapnia Ca.)

Rozmnażamy Hebe dwiema metodami:

A) poprzez nasiona. Szybko tracą one «życiową siłę» (zdolność kiełkowania), czyli nie znoszą długotrwałego przechowywania. Wysiewajcie od razu do szerokiej misy, niegłęboko zanurzając w pulchne podłoże (przygotowane własnoręcznie z ziemi liściowej lub torfu z piaskiem, w stosunku jeden do jednego). Zwilżcie jego powierzchnię strumieniem z opryskiwacza, nakryjcie szkłem, wystawcie pod intensywne oświetlenie (ale nie na bezpośrednie słońce). Gdy pokażą się pierwsze listki, usuńcie szkło - i możecie przenieść misę z siewkami na świeże powietrze (w przytulne miejsce, gdzie nie ma wiatrów, deszczy i upału);

B) poprzez 10-12-centymetrowe sadzonki wierzchołkowe. «Zdobywać» ten materiał sadzeniowy lepiej jest jesienią (podczas przycinania dokonywanego po kwitnieniu w celu zachowania dekoracyjności «ulubienicy»). Przy usunięciu dolnych liści, zamoczcie miejsce cięcia w fitohormon i wysadzajcie w takie same pulchne podłoże. Zasłońcie kloszem zrobionym z przezroczystej polietylenowej torby. Podgrzewajcie glebę do 20-25°C. W przybliżeniu za 1,5 miesiąca sadzonka powinna dobrze zakorzenić się i zacznie tworzyć nowe liście. Wtedy usuńcie osłonę i przyszczyknijcie jej wierzchołek. Powtarzajcie tą ostatnią operację, żeby spowodować bardziej obfite rozgałęzienie.

Niektórzy specjaliści doradzają przyszczykiwanie (nie przycinanie) dokonywać jeszcze i wiosną, żeby, powiadają, stymulować rozmach przyszłego kwitnienia. Inni twierdzą, że wielokrotne przyszczykiwanie wcale nie odbija się ani na liczebności (ilości, liczbie) kwiatów, ani na ich rozmiarach. Może zechcecie sprawdzić: kto ma rację?

Ewentualne trudności

Zimowe «przelewanie» jest brzemienne w skutkach i grozi masowym zrzuceniem liści.
Jeśli przedawkować nawóz - brzegi liści podsychają i brązowieją.
Jeśli niedostatek światła - pędy nadmiernie wyciągają się, a liście nie nabierają potrzebnego ubarwienia, drobnieją, a ich połączenia z łodygami słabną.
Jeśli przesuszyć glebę - liście zrobią się blade (ponuro szare) i zwiędłe, a na ich brzegach mogą pojawić się brązowe plamy.
Jeśli podlewać ją nie regularnie (wskutek czego przesychanie przechodzi kolejno w nadmierne nawilżenie) -porazi ta lub inna odmiana plamistości, przy czym brzydkie plamy mają najczęściej bury kolor.
Jasne plamy - objaw ataku pleśni. Brońcie się przed nią fungicydami. Niebezpieczną chorobą grzybową jest też mączniak (biały nalot na listkach).
Jeśli powietrze jest zbyt gorące i suche - Hebe mogą szkodzić przędziorkowate roztocza.
Inne niepożądane «współlokatorzy» - mszyce (szczególnie są aktywne w okresie kwitnienia, jeśli roślina przy tym jeszcze znajduje się na otwartym gruncie), oraz tarczniki, zanieczyszczające liście i łodygi swoimi lepkimi wydzielinami.

Udostępnić
Лучшие заметки от Ваших единомышленников
Делитесь фотографиями, задавайте вопросы, рассказывайте о своем саде
ПРИРОДНАЯ ЗАЩИТА
Сенная палочка
Обеспечивает здоровье Ваших растений