Opis
Cechy charakterystyczne Puszkinii
Puszkinia (Puschkinia) - rodzaj zielnych roślin cebulkowych z podrodziny Hiacyntowatych (Hyаcinthaceae) rodziny Sparagowatych (Aspаragaceae). Czasami rodzaj ten zaliczany jest do rodziny Liliowatych (Liliaceаe), prawdopodobnie z powodu zewnętrznego podobieństwa kwiatów Puszkinii (które swoim kształtem przypominają dzwon) z uroczymi kwiatami przedstawicieli Liliowatych.
Dziko rosnące Puszkinie występują w wilgotnych terenach wśród kamieni i skał, najczęściej w Iranie, na Kaukazie i Bliskim Wschodzie.
Roślina ta otrzymała swoją nazwę na cześć wybitnego rosyjskiego chemika Apollo Apollowicza Musina-Puszkina, który pierwszy zebrał Puszkinie w górach Kaukazu, znajdując się tam w poszukiwaniu zupełnie innych przedmiotów - metali szlachetnych. Także tą ładnie kwitnącą roślinę potocznie często nazywają karłowatym hiacyntem.
Liście Puszkinii są równowąskie, nasyconego zielonego ubarwienia. Kwiaty są dzwonkowatego kształtu, wydzielające mocny, jednak nie bardzo przyjemny zapach i rozmieszczone są na wierzchołku pędu kwiatowego, zebrane w kwiatostany typu grono (po 6-12 sztuk). Przy tym wewnątrz dzwonka znajduje się przykoronek z ząbkami, prawie jak w narcyzach. Kwitnienie występuje w końcu kwietnia-maja, kwiaty nie więdną w ciągu 3-4 tygodni. Owoc przedstawia sobą torebkę z okrągłymi nasionami blado-brązowego ubarwienia. Puszkinie rozmnaża się za pomocą nasion, oraz wieloletnich cebul, które mają owalny kształt i ich średnica wynosi 2,5 cm. Warto zauważyć, że z jednej cebuli może wyrastać kilka pędów kwiatowych.
Rodzaj Puszkinii reprezentują tylko dwa gatunki, jednak każdy z nich jest na swój sposób atrakcyjny i unikalny:
Puszkinia hiacyntowa (Puschkinia Hyacinthoides) - spotyka się ją na Kaukazie i w Iranie, preferuje suche stoki. Ta niewysoka roślina (10-20 cm) odznacza się równowąskimi liśćmi, mocnymi pędami kwiatowymi, osiągającymi wysokość 15 cm, i białymi lub niebieskawymi kwiatami (około półtora cm w średnicy) z granatową żyłką przechodzącej po środku płatków;
Puszkinia cebulicowata (Puschkiniа Scilloidеs) - występuje na łąkach i skrajach lasów. Ten gatunek jest godny uwagi dwoma przykorzeniowymi równowąskimi liśćmi, które są bardziej wąskie, niż u poprzedniego gatunku, sprężystymi pędami kwiatowymi o długości około 18 cm i niebieskimi kwiatami (do dwóch cm w średnicy) z jaskrawo-granatową żyłką. Taka odmiana, jak Puszkinia cebulicowata libańska, lub Libanotica (Puschkiniа Scilloidеs var. Libanoticа) odznacza się większymi kwiatami, a Puszkinia Alba (Puschkinia Alba) wyłącznie białymi kwiatami.
Puszkinie są bardzo ozdobne i mogą być wykorzystywane w ogrodzie w różnych kompozycjach. Świetnie wyglądają w ogrodach kamiennych, alpinarium, bordiurach, miksborderach (zwłaszcza obok z cebulicami, szafranami, śnieżnikami), a także w pobliżu drzew owocowych i krzewów porzeczki lub agrestu. Dość często Puszkinie wykorzystuje się do ścięcia lub pędzenia.
Sekrety skutecznego hodowania Puszkinii
Roślina jest bardzo niewybredna. Dla sadzenia rekomenduje się słoneczne miejsca lub lekki półcień z urodzajną, dobrze zdrenowaną i zawczasu użyźnioną (obornikiem lub kompostem, popiołem, superfosfatem, chlorkiem potasu i saletrą amonową) glebą. I pamiętajcie, że Puszkinie powinno rozmieszczać się z dala od wód podskórnych.
Podstawowa pielęgnacja rośliny wymaga podlewania, dość częstego spulchniania gleby, usuwania suchych liści i ściółkowania na zimę torfem, w szczególnie surowe zimy Puszkinie można osłonić warstwą suchego listowia. Po skończeniu kwitnienia pędy kwiatowe należy ściąć, żeby substancje odżywcze wpływały do cebul. Pozwoli to otrzymać materiał sadzeniowy wyższej jakości. Również przy hodowaniu wszystkich roślin cebulkowych zasadniczo ważnym momentem jest usuwanie chwastów. Bez starannego pielenia Puszkinie nie będą w stanie dobrze rozwijać się i kwitnąć.
Dla szybkiego i bardziej intensywnego wzrostu wiosną, jak tylko rozstai śnieg, Puszkinie należy zasilić nawozem mineralnym. Następne zasilania przeprowadzamy w połowie wiosny i w okresie kwitnienia.
Co 5-7 lat Puszkinie należy przesadzać, ponieważ rozrastając się zaczynają one przeszkadzać jeden drugiemu. Więcej preferowane jest rozmnażanie przy pomocy cebul. Jak tylko cebula dojrzeje (w przybliżeniu na początku lata), starannie ją wykopujemy, oczyszczamy z gleby, korzeni i starych łusek. Potomne cebulki oddzielamy, suszymy i kładziemy na przechowywanie w chłodne, ciemne, suche i dobrze wentylowane pomieszczenie. Przy tym rekomenduje się raz w tygodniu sprawdzać materiał sadzeniowy, żeby jak najwcześniej wykryć ewentualne uszkodzenia i uchronić pozostałe cebule. Uwzględnijcie, że drobne cebule nie zakwitną w roku sadzenia, potrzebują one dohodowania, dlatego należy przeznaczyć dla nich specjalne czasowe miejsce w ogrodzie, a za rok wysadzić na stałe. Cebulę sadzimy na początku jesieni (od połowy września do połowy października) na głębokość w 8-10 cm. Przy tym pamiętajcie, że gleba powinna być zawczasu użyźniona i oczyszczona z chwastów. Odległość między sadzeniami ma być nie mniejsza niż 10-12 cm. W przybliżeniu za 2 tygodnie cebule, z reguły, skutecznie zakorzeniają się.
Przy rozmnażaniu z nasion zwykle siew dokonujemy jesienią, od razu po zbiorze nasion. Młode Puszkinie zakwitają tylko na 3-4 rok. Możliwy jest samosiew, jednak jest to dość rzadkie zjawisko. W nasionach Puszkinii zawarty jest olejek eteryczny przyciągający mrówki, dlatego leśni sanitariusze bardzo szybko je rozchwytują.
