Opis
Cechy charakterystyczne Driakiewy
Driakiew (Scabiosa) – rodzaj jednorocznych i wieloletnich roślin zielnych oraz półkrzewów należący do rodziny szczeciowatych (Dipsacoideаe). Chociaż ojczyzną Driakiewy jest Europa Południowa, w stanie dzikim roślina ta występuje w umiarkowanym klimacie całego Starego Świata.
Na temat pochodzenia łacińskiej nazwy Driakiewy nie ma wspólnej opinii. Według jednej wersji, u podstaw nazwy leży wyraz «scаbiеs», który z języka łacińskiego tłumaczy się jak «świerzb». Uważa się, że Driakiew leczy choroby skórne. Zgodnie z inną wersją, nazwa pochodzi od łacińskiego wyrazu «scаbiоsus», co oznacza «szorstki». Związane to jest z szorstkością podsadek.
Driakiew ma prosto stojącą łodygę o wysokości 20-110 cm. Liście są pierzaste, o ząbkowanych brzegach. Aromatyczne kwiaty mające kształt kopuły, zebrane są w główkowate lub kuliste kwiatostany i umieszczone na wierzchołku pędu kwiatowego, otoczone są podsadkami. Przy tym brzegowe (języczkowe) kwiaty są większe. Ich ubarwienie może być białe, niebieskie, różowe, szkarłatne, liliowe, nasycono-niebieskie a nawet prawie czarne. Kwitnienie występuje od czerwca do późnej jesieni. Owoc przedstawia sobą niełupkę z drobnymi brązowymi nasionami owalnego kształtu zachowującymi zdolność kiełkowania przez trzy lata. W 1 g jest około 150 nasion.
Rodzaj Driakiew jest reprezentowany przez około 100 gatunków, jednak niektóre z nich często odnoszą do oddzielnego rodzaju Świerzbnica (Knаutia), na przykład, Świerzbnica polna (Knаutia аrvensis, lub Scаbiosa аrvensis), Świerzbnica macedońska (Knаutia macedonicа, lub Scаbiosa macedonicа). Rośliny te mają prostą lub rozgałęzioną łodygę, która może osiągać od 20 cm do 1 metra wysokości, nakrzyżległe, pierzaste i ząbkowane na brzegach liście oraz główkowate lub kuliste kwiatostany.
Nie mniej są też znane takie gatunki, jak:
Driakiew kaukaska (Scabiosа caucasicа) – najpopularniejszy gatunek, roślina wieloletnia, wyrasta do 80 cm wysokości, ma rozgałęzione łodygi, szarawego odcienia liście i główkowate kwiatostany białego, niebieskiego, różowego lub liliowego ubarwienia (w zależności od odmiany), przy tym kwiaty osiągają 8 cm średnicy;
Driakiew gwiaździsta (Scаbiosa stellatа) – roślina jednoroczna wyrastająca do 50 cm wysokości i charakteryzująca się jasnoniebieskimi kwiatostanami kwitnącymi na początku lata;
Driakiew purpurowa, albo «Wdówka» (Scаbiosa atropurpureа) – jednoroczna lub dwuletnia roślina, osiągająca 25-100 cm wysokości i wyróżniająca się ząbkowanymi liśćmi oraz drobnymi kwiatami śnieżnobiałego, niebieskiego, różowego, malinowego, bordowego lub nasycono-purpurowego ubarwienia. Obecnie istnieją tak proste, jak i pełne odmiany;
Driakiew żółtawa lub żółta (Scabiosа ochroleuca) – wysoki gatunek o pierzastych liściach i licznych kwiatostanach jasnożółtego ubarwienia;
Driakiew trawolistna (Scаbiosa graminifoliа) – wysokość wynosi około pół metra, liście wyróżniają się przez srebrzysty odcień i podłużny kształt, a kwiaty mają błękitne ubarwienie;
Driakiew lśniąca (Scаbiosа lucidа) – niska roślina o różowo-fioletowych kwiatostanach;
Driakiew gołębia (Scаbiosа cоlumbariа) – bardzo rzadka roślina dwuletnia lub wieloletnia, występująca na łąkach, wśród krzewów, w pobliżu zbiorników wody, wyróżniająca się prosto stojącą łodygą i czerwono-brązowymi kwiatostanami.
W architekturze krajobrazu Driakiew uprawia się przeważnie w rabatkach, miksbordierach, na klombach i alpinariach, oraz w pojedynczych nasadzeniach. Najlepszymi sąsiadami dla Driakiewy są kosaćce, piwonie, pysznogłówki, przywrotniki, szałwie, funkie i astry. Wysokie odmiany są wykorzystywane również do ścięcia, przy tym mogą one w całej swej okazałości być w wodzie ponad dwa tygodnie. Driakiew gwiaździsta również jest wykorzystywana do tworzenia zimowych bukietów. Oprócz tego, te pięknie kwitnące rośliny są doskonałymi roślinami miododajnymi.
Sekrety udanej uprawy Driakiewy
Driakiew jest niewymagająca, dość odporna na suszę i mróz, z reguły nie sprawia kłopotów hodowcom kwiatów, a do tego jeszcze w ciągu lata nieustannie cieszy oko swoim obfitym kwitnieniem.
Ta roślina uwielbia światło, dlatego do uprawy lepiej wybierać otwarte miejsca. Gleba powinna być urodzajna, lekka, o obojętnej kwasowości i dobrze zdrenowana. Podstawowa pielęgnacja Driakiew zakłada usuwanie chwastów, spulchnianie gleby, wprowadzenie kompleksowych nawozów rozpuszczalnych w wodzie i odpowiednie terminowe umiarkowane podlewanie (ale trzeba być szczególnie ostrożnym z Driakwią kaukaską, ten gatunek nie znosi zastoju wody, a Driakiew gołębia, przeciwnie, dobrze godzi się z podwyższoną wilgotnością). Dla tego, żeby przedłużyć kwitnienie, należy natychmiast usuwać przekwitłe kwiatostany. Na ogół, roślina jest bardzo mrozoodporna, jednak taki gatunek, jak Driakiew kaukaska, oraz niektóre odmiany hybrydowe w naszych szerokościach geograficznych potrzebują osłony na zimę z cienkiej warstwy suchego listowia. Późną jesienią pędy rośliny obcina się pod korzeń. W przybliżeniu co 5 lat wieloletnie Driakiewy trzeba odmładzać.
Gatunki jednoroczne rozmnażają z nasion. Nasiona sadzi się od razu do otwartego gruntu w maju lub na rozsadę – w marcu-kwietniu. Optymalna temperatura do kiełkowania nasion – 15-20 °С. Z pojawieniem się kilku prawdziwych listków siewki pikuje się. Rośliny wyhodowane sposobem rozsadowym, na stałe miejsce sadzimy w czerwcu tak, żeby odległość między nimi była nie mniejsza niż 20 cm. W niektórych gatunkach kwitnienie występuje już w pierwszym roku.
Rośliny wieloletnie można rozmnażać tak poprzez nasiona, jak i podział krzewu, który przeprowadza się wczesną wiosną. Rozdzielając krzew w taki sposób, żeby każda część miała po 2-3 pędy z korzeniami, części wysadza się w uprzednio przygotowane dołki, utrzymując około 30 cm odległości między roślinami. Możliwe jest także rozmnożenie poprzez sadzonki przykorzeniowe.
Ewentualne trudności
Przy nieprzestrzeganiu zasad agrotechniki Driakiew może być zaatakowana przez mączniaka i choroby grzybowe. W celu profilaktyki należy nie dopuszczać do nadmiernego nawilżenia gleby i zagęszczenia nasadzeń. Przy pierwszych objawach choroby rośliny należy obrobić fungicydami, jednak trzeba uważać, żeby preparat nie trafiał na kwiaty.
